De Istanboel de Istanboel laten

Direct bij de notaris vandaan rij ik met de trein Leeuwarden uit, en ik besef me net te laat dat ik die stad voorlopig niet meer ga zien. De volgende dag rij ik met de trein Amsterdam uit. Idem dito. Voorlopig geen Nederland meer voor mij. Ik volg op de kaarten-app op mijn telefoon hoe ik de grens met Duitsland over ga en maak er even een momentje van voor mezelf.

Maar het is gewoon lastig te beseffen dat ik nu een jaar ga rondzwerven. Gaan waar de wind mij brengt. Of nou ja, de trein en de bus dan. En af en toe het vliegtuig.

Flexibel

Nou ja, eerst maar eens in Istanboel zien te komen. Het eerste doel van mijn reis. Direct krijg ik al een lesje in flexibiliteit. Iets wat je wel moet leren als je voor de ‘traveling lifestyle’ gaat. De reis naar Wenen met de nachttrein gaat zoals gepland. Wenen valt smerig tegen, maar ik had ook geen verwachtingen. Dus door naar Sofia met de bus. Ging ook als gepland. We kwamen alleen wat eerder aan, maar goed, hoe korter in de bus hoe beter.

En dan. De nachttrein naar Istanboel. Kaartjes waren niet online te krijgen, dus moest bij het internationale loket in Sofia. Maar wat blijkt (en daar was ik al een beetje bang voor): deze was gesloten op zondag. En op maandag. Dus dat werd voorlopig geen treinticket naar Istanboel. Gelukkig werd ik ongevraagd geholpen door een aardige meneer op het station (die achteraf niet officieel bij het station bleek te horen en 10 Lev (€5) vroeg voor zijn diensten). Ik moest maar de bus nemen naar Istanboel. Hij heeft me wel goed geholpen, want 5 minuten later stond ik met een busticket in de hand. Maar of dat nou €5 waard was… 

Voordeel: ik zou dezelfde avond nog in Istanboel aankomen (een dag eerder dan gepland). Nadeel: nog een klere-eind met de bus. En ik moest last-minute nog een hotel regelen ter overbrugging van de eerste nacht. Nog een nadeel, bleek achteraf: het koste ons een goede drie (!) uur om de grens met Turkije over te komen. Dat betekende nog 2 uur langer in zo’n gare touringcar dan ik aanvankelijk had gedacht. Voordeel: ik kon in deze bus wel weer wat slaap inhalen. En laatste nadeel: dat last-minute hotel? Het was een shit-hole. De kamer stonk naar rook, de badkamer was maar zozo en de man bij de receptie kon niet ongeïnteresseerder. Voordeel: Ik had wel eindelijk een fatsoenlijke nacht slaap!

Ja, dit soort dingen gaan dus constant gebeuren onderweg. De kunst is om je niet al te druk te maken. ‘Roll with the punches’.

Istanboel

Istanboel, tja, wat zal ik er van zeggen? Het is een grote stad, dus ook een drukke stad. Ik moet mezelf er constant aan herinneren dat het niet de hoofdstad is van Turkije. Als ik al gek wordt van de drukte in Amsterdam (en dat word ik al gauw), dan zeker van Istanboel. Nu is er een Europese en een Aziatische kant van de stad. Mijn hostel staat aan de Aziatische kant en… ik moet zeggen: dat is toch wel een stuk chiller dan de Europese kant. Minder toeristen, minder drukte. Maar nog steeds wel druk. Hoe heerlijk is het dan om een dagje de hectiek in te ruilen voor een rustig parkje! Al met al moet ik zeggen dat zo’n grote drukke stad niks voor mij is.

Daarbij ervaar ik ook niet heel veel ‘warmte’ van de mensen hier. Het kan aan mij liggen, maar het lijkt alsof heel veel Istanboelers een beetje zijn zoals die eerste hotelbediende; ongeïnteresseerd en kortaf. Misschien ook omdat ik niet met ze in het Turks kan communiceren. Zouden zij zich net zo ongemakkelijk voelen bij de situatie als ik? Of is dit een beetje Turkse mentaliteit? Of Istanboelse mentaliteit? Maar het klikt niet echt. Misschien als ze zo nu en dan eens een keer zouden glimlachen, dat zou al een wereld van verschil maken. Ik ben heel benieuwd hoe het me in de rest van Turkije bevalt.

Terwijl ik dit schrijf ben ik herstellende van een verkoudheid en heb ik net bot gevangen bij het aanvragen van een Iraans visum, dus ik heb er een beetje de pest in vandaag, ook na 4 dagen drukte van de stad. Maar om niet negatief af te sluiten: over het algemeen is Istanboel best een indrukwekkende stad. Van alles te zien en te beleven. Voor de vriendelijkheid en het vegan eten heb ik hier wat hipstertentjes bezocht. Dat was allemaal geen behelpen! Sommige tentjes hebben zelfs vegan versies van typische Turkse gerechten. O ja, dat ben ik nog vergeten te vertellen: de Turken zijn DOL op vlees. Overal zit vlees in. Dus hoe fijn is het dan om wel te proeven van de typische Turkse cuisine, maar dan zonder het dierenleed! In ieder geval, mogelijkheden te over!

Mijn volgende stop is Izmir. Voorheen heette dat Smyrna. Voor de oplettende bijbelkenners onder ons: daar is inderdaad ooit een van de eerste gemeentes gesticht. Ik denk niet dat daar nog veel van over is, maar het lijkt me sowieso de moeite waard om de stad eens te bezoeken. Wordt vervolgd!