Smyrna en Efeze

In mijn spirituele zoektocht moet ik toch even langs de roots van het christendom. Nou ja, het is wat je de roots noemt… eigenlijk moet je daavoor in Israël zijn. Maar een paar van de eerste gemeentes zijn hier, in klein-Azië gesticht. Ik ga niet alle plaatsen bij langs, maar Smyrna, nu Izmir en Efeze, Efes in het Turks, heb ik maar eens aangedaan.

Spoiler alert: er is niet veel meer van over. Nou ja, Izmir is een flinke stad nu, maar Efeze is een plek met slechts ruïnes. Zelfs de kerk die ze in de 5e eeuw hebben neergekwakt is al verworden tot een hoopje stenen, waar je nog net een altaar uit kan ontwaren. En de kerken in Izmir zijn allemaal niet meer in gebruik.

Toch wel merkwaardig, dat er van de bakermat van het christendom nu niks meer over is. Zo gaan die dingen; er is een tijd en een plaats waar het geloof leeft onder de mensen, in de stad. En dan zijn de mensen weg en is de tijd voorbij. Dan leeft het geloof weer ergens anders. Of er leeft een ander geloof onder de mensen op die plaats.

Wat ik me wel besef: dit zijn of waren gewone plaatsen. Als je zegt: Efeze en Smyrna, dan denk je: bijbel, Paulus, geloof, godsdienst. Maar het waren handelsplaatsen aan zee. Het leven ging er elke dag z’n gang, net als nu. Niks geestelijks aan. En temidden van al dat dagelijkse leven, daar vonden mensen hun vertrouwen op God. Net als nu vijf keer per dag de oproep tot gebed van de minaretten schalt. Dwars door het dagelijkse leven heen.

Anyway, tijd voor wat plaatjes. Tot de volgende keer! Dan deel ik wat over mijn ‘vakantie’ aan de Middellandse Zeekust.