Waar waren we gebleven? O ja, Karimabad. In mijn hotelkamer met het prachtigste uitzicht vanuit een hotelkamer tot nu toe! Het enige nadeel is dat de stroom om de haverklap uitvalt. Nou ja, zonder stroom kan ik prima leven. Het gevolg is dat door het hele dorp dieselgenerators staan te loeien om toch net dat beetje stroom te leveren. Dat slaapt ‘s nachts niet zo best. Maar de omgeving maakt een hoop goed. En in de buurt zat een cafeetje met heerlijke walnotencake en koffie en betrouwbare wifi.
Ghulkin
Maar het werd tijd. Tijd om door te gaan. Verder naar het noorden. Naar een plaatsje dat Ghulkin heet. Ghulkin ligt trouwens, net als Karimabad, in de provincie Gilgit-Baltistan. De provincie met de bergen. En (op een paar dingen na) was het in Ghulkin fantastisch! De eigenaar van het hostel, een man van 74, verwelkomde mij hartelijk en nam mij mee op sleeptouw naar zijn schapen, zijn huis (waar ook nog gasten kunnen slapen), door de bergen en bij locals thuis voor de chai (thee). En hoewel hij in de zeventig is, liep deze man mij er uit in de bergen! Goed, hij heeft dan ook wat meer ervaring dan ik.
In ieder geval, zo heb ik echt een beeld gekregen van hoe het is om hier in de bergen te leven. De mensen (althans de mensen die ik heb bezocht) leven een heel eenvoudig leven. Geen luxe aan het huis. En in de winter verschuilen ze zich in de ‘keuken’, waar tenminste een houtkachel staat om het eten op te koken. En zo is het daar ook warm. Ik zou willen zeggen: doe mij maar zo’n leven, zo rustig en vredig en eenvoudig. Maar het zal niet een makkelijk leven zijn, want veel geld hebben ze niet en of ze alleen van het land kunnen leven vraag ik me af. Plus dat het in de winter stervenskoud is en dat ze van een CV nog nooit gehoord hebben. Pluspunt: ze hoeven zich ook niet druk te maken om Russisch gas.
Verder heb ik hier ook kennis gemaakt met Pakistaans eten. Helaas niet allemaal even vegan, maar wel lekker! Er zijn best wat gerechten te vinden met linzen of kikkererwten. Ik zal kijken of ik nog ergens een goed recept voor dahl kan scoren ergens. En eten doe je hier niet met mes en vork (je moet al je best doen om ergens een mes te vinden om mee te eten). In veel gevallen krijg je een stuk platbrood (naan, roti, chapati, hoe je het ook maar wil noemen), waar je steeds een stukje afscheurt en daar je eten mee oplepelt en in je mond stopt. En het went snel moet ik zeggen! Wel even je handen wassen voor en na het eten, maar het is wel een ervaring op zich. Als ik terug ben in Nederland ga ik dit vaker doen, heel fijne manier van eten.
Hoogtestage
Je beseft het bijna niet, behalve dat je de boomgrens ziet (of nou ja, ziet, je leeft óp de boomgrens), maar je zit hier op zo’n slordige 2500m hoogte. En je kan alleen maar omhoog. In de sport noemt men zoiets een hoogtestage: als je voor langere tijd op grote hoogte verblijft. Maar 2500m is zelfs voor een hoogtestage hoog. In ieder geval, de lucht is hier ijler en dat schijnt dan weer goed te zijn voor je bloedcirculatie. Verder weet ik de details ook niet… Ik voel me nu in ieder geval wel goed getraind voor de rest van mijn reis. 😇
Ik heb nog getwijfeld om langer te blijven, maar het werd er niet warmer op en het plaatsje ligt best wel afgelegen. Wil je boodschappen doen ofzo, dan heb je haast al eigen vervoer nodig. En dat had ik niet. Dus ik heb besloten om toch maar koers te zetten naar Lahore. Maar daarover volgende week meer.