Knotsgek Lahore

Omdat het noorden van Pakistan me te koud werd besloot ik om zuidwaarts te gaan. Deze keer nam ik de bus, want ja, ik wou niet elke keer overal heen vliegen. Nou, ik heb het geweten. De weg terug naar Islamabad (ik moest via Islamabad naar Lahore) heet de Karakoram Highway. Je verwacht er heel veel van, aangezien het een highway heet. Maar zo heel erg highway was het niet. Het gedeelte door de bergen was constant slingeren en stuiteren. Slingeren omdat de weg de contouren van de bergen volgt en stuiteren omdat de helft van de weg niet geasfalteerd was. Of ze waren met de weg bezig, of het was gewoonweg niet geasfalteerd. En de rijbaan was zo smal dat je nét de tegenliggers kon passeren. Of net niet, dus een groot deel van de reistijd bestond dan ook uit het wachten op tegenliggers.

Anyway, 24 houwers leetehr.. kwam ik aan in Lahore. Ik verwachte iets in de geest van Islamabad, maar Lahore is een compleet andere stad! Buiten het busstation werd ik opgewacht, niet door taxichauffeurs (je moet je best doen om een taxi te vinden in Lahore), maar door tuktuk-chauffeurs. En veel ook. Maar ja, ik moest eerst geld pinnen, dus aan mij de schone taak om ze allemaal af te wimpelen. Eenmaal geld gepind moest ik toch naar mijn hostel. Durf ik het aan in zo’n tuktuk? En brengt die me helemaal naar m’n hostel? Want dat was nog best een eind rijden. En ligt dat met drie wielen niet zo op z’n kant? Toch maar proberen. Want hoeveel tuktuks zag ik op z’n kant liggen van de tientallen? Nul. Ja, voor waarschijnlijk iets te veel roepies werd ik naar m’n hostel gescheurd. En ik kan nu zeggen: als je in een stad als Lahore bent, moet je verplicht één keer in een tuktuk hebben gereden! Een knotsgekke ervaring, dwars door het verkeer heen scheuren (je verbaast je telkens weer dat het allemaal goed gaat) met de wind in je haren. Waar heb ik aan getwijfeld?!

De eigenaar van het hostel had nog een side-hustle: hij biedt tours aan door de stad, waarbij hij je vertelt over de historie van de stad. Koste ook net weer iets te veel roepies, maar het was het wel waard. Ik heb niet heel veel opgeslagen van wat hij allemaal heeft verteld, maar gelukkig hebben we de foto’s nog. Van de Badshadi moskee, de Mogoltombes, een hele hoop geschiedenis uit het Moghultijdperk, de grensceremonie en Sufi-night (elke donderdagavond, niet te verwarren met studentenavond. Waar gedanst wordt op het ritme van de trommels en onder invloed van een hoop hasj. Geen foto’s van helaas).

En zijn tweede side-hustle was dat hij kleermaker is. Dus ik heb mezelf een shalwar-kameez laten aanmeten. De traditionele Pakistaanse klederdracht, het ‘pak’ waar zo’n beetje iedereen in rondloopt. Zo voelde ik me een echte local (en waarschijnlijk, hopelijk, komt het ding in India ook nog van pas)

Ik besloot mijn tijd in Pakistan ‘uit te zitten’ in Lahore, voordat ik naar Nepal zou vliegen, dus dat betekende een week in Lahore. En dat was eigenlijk te veel van het goede. Of nou ja, het goede… De drukte, en ook de luchtvervuiling (echt, de lucht is daar zó smerig!) werden me te veel, dus ondanks dat ik genoten heb van de ‘vibe’ van Lahore, was ik toch blij dat ik het weer achter me kon laten. Maar één ding weet ik wel: ik kom zeker nog een keer terug in Pakistan!