Zoals ik al zei in de vorige blog: ik zou samen met Ajay naar Delhi reizen. Zo gezegd, zo gedaan. Voor mij zou het twee dagen worden voordat ik zou doorreizen naar Bangalore. Voor hem was het in ‘n out: visum aanvragen en weer terug.
Het eerste wat ik deed nadat we waren aangekomen was een N95 mondkapje kopen. Na het debacle van Lahore had ik geen zin in nog meer luchtvervuiling in mijn longen. Daarna zochten we een restaurant voor het avondeten. Toeval wilde dat er om de hoek een… jawel, een Nepalees restaurant zat 😅. Zoals ik vorige keer al zei: Nepal was nog niet klaar met mij.
In het restaurant hadden we, natuurlijk, dal bhat, hét gerecht dat elke Nepalees 3x per dag eet. En ik was ondertussen een halve Nepalees geworden, dus ja, dal bhat stond op het menu. En daar begon het: heimwee naar Nepal. En ik bedacht: ik kan de kerstdagen in Goa doorbrengen, wat ik had gepland. Maar dan zou ik met wildvreemden zijn. En bovendien niet in Nepal. Dus ik besloot om met Ajay terug te vliegen naar Nepal, daar de kerstdagen door te brengen en dan met oud en nieuw in Goa te zijn. Aldus besloten.
En na het eten konden we mooi de WK finale kijken in onze hotelkamer. Wat een wedstrijd! Maar die hebben jullie zelf ook gezien, dus daar ga ik geen uitgebreid verslag van doen.
De volgende dag moest Ajay naar het visumapplicatiecentrum, dus we besloten er een dagje centrum New Delhi van te maken. Dat dagje bestond uit het bekijken van India gate en voor de rest 4 uur wachten in of buiten het gebouw voor de visums. Je denkt: hoe lang kan het duren, zo’n visum aanvragen? Je levert wat papieren in en betaalt wat geld en je bent klaar. Maar blijkbaar moet je eerst een paar uur in de rij staan…
In ieder geval, we waren allebei zo gaar en verveeld dat we terug gingen naar ons hotel. Want wat moet je ook doen in Delhi? Ons liner / dunch (lunch + diner) hadden we natuurlijk weer bij de Nepalees. Evenals ons ontbijt de volgende dag. Voordat we weer terugvlogen naar Kathmandu voor the real deal.
Maar wat maakt Delhi nou zo crazy? Nou in de eerste plaats het verkeer. Een beetje zoals Lahore, maar de wegen zijn beter en het doet wat minder gezellig aan. En daarnaast iedereen op straat die je wat probeert aan te smeren. Je oren schoonmaken? Je schoenen fixen? Taxi? Tuktuk? Foto? Visa photocopy, yes? Pff. Heel vermoeiend. Volgende keer vlieg ik direct naar Goa. Dat weet ik wel!