Hier aan de kust, de Turkse kust

Helaas heb ik niet alles meegepakt wat ik had kunnen meepakken (zo was er bijvoorbeeld een kans om te leren duiken, maar dat heb ik niet gedaan), maar ja, je moet omwille van je budget toch keuzes maken. €300 voor een duikcursus is toch wel een flinke hap uit mijn budget.

Pamukkale

Na Efeze ging de reis eerst naar Pamukkale. Dat is Turks voor katoenkasteel. Waarom? Nou omdat het er uitziet als een kasteel van katoen. Dat komt door de krijtrotsen. Er zijn hier, in verschillende lagen, baden van mineraalrijk water (de mineralen komen van de krijtrotsen). Ze zeggen dat het een genezende werking heeft. Daar had ik wel oren naar, want ik heb nogal last ban eczeem. Dus in de hoop op genezing ging ik maar even pootjebaden in het water. Me insmeren met het krijtslib. Afspoelen. Veel heeft het niet geholpen, hooguit een beetje..

Maar het is wel een prachtig gezicht! Direct bij de ingang gaan de schoentjes uit, omdat het één groot waterballet is. Het water vloeit over de hele oppervlakte van de rotsen af. Wel lekker koel met dit warme weer! Alhoewel, het water is wel weer warm, maar dat maakt het niet minder lekker om even te pootjebaden.

Kaş en Kastelorizo

Pamukkale is leuk voor één dag, maar dan wordt het ook weer tijd om door te gaan. Tijd om de Nederlander uit te hangen aan de Middellandse zee. Want ja, hoe mooi het ook is in Kaş, het is best toeristisch. Maar dat geeft niet, dat betekent dat ze in ieder geval een beetje Engels kunnen.

En in Kaş aangekomen kreeg ik direct dat mediterraanse gevoel. De kust, de geur, de warmte, het zonnetje, de zee.. Meteen al genieten! Qua excursies had ik niet heel veel gepland. Ik had Kaş als uitvalsbasis gekozen om even bij te komen van alle bezienswaardigheden. Dat betekende veel rondhangen bij het hostel, af en toe een strandje opzoeken en een beetje connecten met de medereizigers bij het hostel.

Waar ik (via Google Maps) als achter kwam is dat er vlak voor de kust van Kaş nog een Grieks eiland ligt. Iets westelijker ligt Rodos, ook niet ver bij de Turkse kust vandaan, maar dit eilandje heet Kastellorizo. Of Meis, zoals de Turken het noemen. Ik kom zelf uit Uithuizermeeden en dat wordt door de plaatselijke bevolking afgekort tot Meij. Dat vind ik al heel wat, maar dit is van een heel andere orde. Deze namen lijken niet eens op elkaar!

Anyhoo, Kastellorizo leek me wel de moeite waard om eens te bezoeken. Je mag rekenen op een overtocht van een half uur. En 2x in de rij staan voor de paspoortcontrole (aan beide kanten ja). Ook beide een half uur. Maarrr.. dan heb je ook wat! Als je het haventje binnenvaart zie je al de prachtige, haast schattige architectuur. Met daarachter de bergen en daarvoor de zee. Een lust voor het oog kan ik je zeggen! En het dorpje dat je daar ziet… Dat is ook zo’n beetje alles wat er op het eiland te beleven valt. Ja, en een blauwe grot, blijkbaar, maar daar had ik geen tijd meer voor.

Antalya

Ik bleef nog even aan de zuidkust, maar dan een paar kilometer verder naar het oosten: Antalya. Nog zo’n grote stad. Maar beter behapbaar dan Istanbul. Het hostel waar ik verbleef droeg de naam ‘Hostel Vague’ en dat ‘vague’ (vaag) sloeg met name op de gasten die er op af kwamen. Er zaten een paar vage types bij, maar daar heb je juist de meest interessante gesprekken mee! Blijkbaar was er in de buurt een zogenaamd de Rainbow Gathering, een bijeenkomst voor ‘hippies’ die een maand duurt. Niks voor mij, maar er kwamen wel een aantal Rainbow-gangers logeren in het hostel. Ik hou van dit soort hostels! Relaxte sfeer, je komt eens andere mensen tegen die je anders tegenkomt. En het is goed!

Ik had graag nog wat foto’s en ervaringen gedeeld van Cappadocië. Dat schijnt ook een unieke ervaring te zijn, maar helaas had ik het allemaal heel beroerd gepland, waardoor ik maar een halve dag daar was. Net te kort om een autootje te huren en rond te rijden. En ook net te kort om een georganiseerde tour te doen. Ook de ballonvaart die ik voor ’s ochtends had gereserveerd ging niet door, vanwege te veel wind. Beetje balen allemaal. Maar ik kom hier zeker nog een keer terug, maar dan neem ik lekker de tijd. Dus die hou je nog van mij tegoed! (Nou oké, een paar foto’s van de rotswoningen dan…)

Laatste week

Volgende week is alweer mijn laatste week in Turkije. Ankara en Trabzon staan nog op de planning. Hier heb ik wel netjes de tijd voor uitgetrokken, dus die foto’s en verhalen krijg je volgende week wel te zien en te lezen. Tot dan!