Namaste!

Mijn aankomst in Nepal was in de hoofdstad Kathmandu (Kathmandóé). Want daar ligt (vooralsnog) het enige internationale vliegveld van Nepal. Gelukkig was ik al wat gewend vanuit Pakistan, dus dealen met de taxichauffeurs die je bij de uitgang staan op te wachten was voor mij natuurlijk al gesneden koek. Zelfs om 1 uur ’s nachts.

Volgens sommigen wordt Kathmandu ook wel Madmandu genoemd. Omdat de stad zo knotsgek is. Nou kwam ik net uit Lahore en ik kan zeggen: Kathmandu is niet half zo gek als Lahore. En ook niet half zo vervuild! Dus ja, als je naar Kathmandu reist, zorg dan dat je eerst in Lahore geweest bent.. dan valt alles mee!

In Kathmandu kon ik nog mijn laatste aankopen doen voor mijn hike. Geen hasj of wiet, wat me op elke straathoek aangeboden wordt, maar dingen waar je wél wat aan hebt tijdens een hike. Zoals wandelstokken (disclaimer: ik heb de wandelstokken helemaal niet nodig gehad. Had net zo goed een paar grammetjes hasj kunnen kopen, maar dat terzijde).

Pokhara

Mijn trip zou beginnen vanuit Pokhara (Póókhara), een andere stad in Nepal. Dus ik eerst met de bus naar Pokhara. Over de highway. Weet je nog wat ik verteld heb over de highway in Pakistan? Nou, hier precies hetzelfde verhaal. Slingerende wegen, veel stukken onverhard, veel vaststaand verkeer en China investeert in de aanpak van de ‘highway’. Niks nieuws onder de zon, behalve dat dit dan onder de zon was en de trip in Pakistan niet (die vond vooral ’s nachts plaats).

Na een overnachting in Pokhara reden we eerst nog 55 km naar het dorpje Birethanti. En daar begon de hike. Onder begeleiding van de gids. Je denkt: waar heb je een gids voor nodig? Ga gewoon lekker wandelen! Maar uiteindelijk vond ik het toch wel fijn dat hij mee was. Hij leerde mij het looptempo aan te passen, zodat ik het langer vol kon houden. Ik ben zelf geneigd veel te snel te lopen en zeker bergopwaarts ben ik dan al snel helemaal kapot. Maar in dit tempo was het prima uit te houden. Voordat ik het wist waren we bij het eerstvolgende dorpje om (veel te vroeg) te lunchen en toen was het nog maar 2 uur lopen naar onze eerste overnachtingsplek. Waar we ook al om een uur of 2 ’s middags aankwamen. En dat was een beetje het ritme van de hele trip: ’s ochtends vroeg op, een uurtje of 5 wandelen en aan het begin van de middag al bij je hotel zijn (want anders is er geen plek meer in de herberg, je moet er vroeg bij zijn, schijnt).

Onderweg kom je natuurlijk de prachtigste uitzichten tegen. Als ik hier alle foto’s ga plaatsen dan ben je een half uur door alleen maar foto’s aan het scrollen, dus ik heb er een paar leuke voor jullie uitgezocht:

Het leuke van een meerdaagse tocht is dat je wat meer kunt zien van de omgeving. Als je steeds vanuit één plek gaat hiken, beperkt dat je actieradius toch wel aanzienlijk. We sliepen onderweg in zogenaamde theehuizen. Dat wil vooral zeggen dat je er kan eten en slapen. En ja, je kan ook een bakje thee krijgen als je dat wilt.

De tweede dag trokken we verder naar Ghorepani. Het uitzicht was compleet anders, maar niet minder mooi. Een tocht door de bossen op de bergen. Aan het eind van de dag (nou ja, halverwege de middag dus) waren we al 1800 meter hoger dan waar we de dag ervoor begonnen waren. Vind ik voor mezelf een hele prestatie, want volgens mij heb ik nog nooit zo veel geklommen in twee dagen.

Het werd avond, het werd ochtend, de derde dag. Voordat het goed en wel ochtend was hebben we eerst nog een stukje geklommen. Mijn hoogste top tot dan toe was 2500 meter in Noorwegen. De hoogste top in heel Scandinavië. Nou daar mogen ze dan best trots op zijn in Scandinavië, maar hier stelt dat helemaal niks voor natuurlijk (de hoogste toppen zijn hier boven de 8000 meter). Ik hield het die ochtend beschaafd en klom tot 3210 meter hoogte. Wel een nieuw hoogterecord voor mij. En de hele reden om dat eind te klimmen met kleine oogjes, was om de zon te zien opkomen. En dat was prachtig om te zien! Alleen jammer van al die toeristen die precies hetzelfde idee hadden. Tja, dan sta je toch met een ochtendhumeur de zon te zien opkomen. Maar dat mocht de pret niet drukken, want het uitzicht was fantastisch!

Dus ja, dat was mijn top. Vanaf daar was het alleen nog maar bergafwaarts (nou niet helemaal, want na het ontbijt moesten we nog een klein stukje klimmen, maar goed..). Wederom door de bossen, langs de watervalletjes. En mijn benen begonnen al lichtjes te protesteren. Niet van het klimmen, maar vooral van het afdalen. Ja, dat is een grotere aanslag op je benen dan klimmen (die moeten namelijk de hele tijd je lichaamsgewicht opvangen als je naar beneden loopt). Gelukkig hadden we de geplande trip ingekort, zodat we op tijd bij het theehuis waren en zodat we de volgende dag nog maar 2,5 uur hoefden te lopen.

En zo eindigden we in Ghandruk. We hadden nog terug kunnen lopen naar Birethanti, maar ik heb op het laatste moment maar besloten om dat niet te doen, omdat mijn voeten te pijnlijk werden. Dat is het voordeel van een persoonlijke gids; omdat je niet in een groep loopt, kan de route geheel op jouw wensen worden afgestemd. Wel zo fijn voor mijn voeten!

(Sluikreclame) Wil je nou ook een keer zo’n hike doen met een gids? Dan kan ik Mountmania van harte aanbevelen!

Het enige nadeel daar weer van was dat we de bus moesten nemen naar Birethanti. En dat was bepaald géén highway. De bus zat stamp, maar dan ook stampvol, we hobbelden en stuiterden over de ‘weg’ van zand, stenen en kuilen en we balanceerden soms over het randje van de afgrond. Man, wat was ik blij toen we eindelijk asfalt onder de wielen hadden! Pff… Het uitzicht was prachtig, maar ik heb doodsangsten uitgestaan.

En zo voerde de bus ons terug naar Pokhara. En in Pokhara… Haha! Daarover volgende keer meer!