Pokhara en Bandipur

Eerst maar eens naar de kapper, want dat haar van mij zat alle kanten op. Misschien leuk, maar ik wou graag een kapsel met wat minder onderhoud. Dus ik naar de kapper. Gelijk ook even mijn verwilderde baard van twee maand laten trimmen. Dat zag er allemaal keurig uit en alles, maar voordat ik het wist was mijn knipbeurt overgegaan in een massage. Blijkbaar doen ze dat zo in Pokhara. Jammer dat ze dat zonder te vragen doen en vervolgens wel geld ervoor rekenen… Maar ik voelde me wel heel ontspannen daarna.

Dag 2 was ook al zo relaxed: ik besloot om eens te gaan paragliden. Want dat wou ik altijd nog een keer doen. Voor de leken: paragliden is dat je met een parachute van een berg afspringt, vervolgens een tijdje rondzweeft voordat je weer met beide benen op de grond staat. Je zou verwachten dat ik met knikkende knieën boven op de berg zou staan, want van een berg afspringen is nogal wat natuurlijk. Blijkbaar had de massage wonderen verricht, want ik was er heel relaxed onder. In ieder geval, zodra ik aan mijn harnas en mijn ‘piloot’ vastgeknupt was hoefden we nog maar een paar meter te lopen voordat de parachute ons optilde en zwevend door de lucht voerde. Wat een vrijheid! De plaatjes die ik heb komen allemaal van de GoPro van de piloot en dat zijn allemaal selfies geworden (en zelfs die ben ik alweer kwijt..). Wat had ik graag wat van het uitzicht kunnen laten zien, maar helaas had ik geen mogelijkheid om foto’s te nemen.

Na een paar dagen chillen in Pokhara besloot ik naar Bandipur te gaan. Want daar moest je ook een keer geweest zijn. Alleen ging er geen directe bus naar Bandipur. Ik besloot om een lokale bus te nemen naar Dumre (vandaar kan je wél naar Bandipur). Er is namelijk verschil tussen de toeristenbus en de lokale bus. Een verschil is bijvoorbeeld dat je voor de lokale bus naar bushalte aan de andere kant van de stad moet. Dus ik een taxi nemen. De taxichauffeur suggereerde eerst om met de taxi naar Bandipur te gaan (goed voor zijn business natuurlijk), maar dat werd me te duur. Zijn tweede suggestie was om een minibus te nemen. Was volgens hem beter. Dus ik, niet beter wetende, nam de minibus. Nou, dat heb ik geweten. De achterbank waar ik op zat moest ik op z’n plek houden met mijn eigen gewicht. Het was heet in de bus, want airco had het ding niet en de ramen moesten dicht omdat anders alle stof van de weg naar binnen zou waaien. Daarnaast is er natuurlijk de kwaliteit van de Nepalese wegen (je weet wel, stuiteren en slingeren). Bij elkaar opgeteld was het, zelfs na de rit van Birethani naar Pokhara, de meest oncomfortabele busrit in Nepal!

Maar uiteindelijk kwam ik in Dumre aan en van daar kon ik naar Bandipur. Bandipur is een dorpje waar je nog authentieke architectuur kan vinden. Verder is het er best toeristisch (een straat vol met souvenirwinkels en restaurants). Maar wel aangenaam. Ik bleef twee nachten en de laatste ochtend besloot ik maar weer eens een zonsopgang te bekijken vanaf een berg. Deze keer waren er een stuk minder toeristen. Ook deze keer was het uitzicht sprookjesachtig. En dan heb ik het niet over de zonsopgang (die was ook mooi, maar niet zo bijzonder), maar vooral over wat er beneden mij gebeurde. Er hing een wolkensluier een paar honderd meter onder Bandipur, waardoor het net leek alsof het dorp aan zee lag. Alleen niet een zee van water (in vloeibare vorm), maar een zee van wolken!

Een mooie herinnering om op te teren op mijn terugreis naar Kathmandu, waar ik een weer tevergeefs op mijn visum voor India heb zitten wachten. Maar daarover later meer, want deze blog is alweer veel te lang geworden!