Het omslagpunt van mijn reis

In Bandipur had ik Ajay ontmoet. Ajay is een lokale gids die, omdat toerisme wat tegenviel in de coronaperiode, meehielp in het restaurant en hotel van zijn ouders. Het hotel waar ik verbleef. Als ik na Kathmandu terug zou gaan naar Bandipur, zou hij me een toer door Nepal geven. Zo gezegd, zo gedaan. Na mijn veel te lange verblijf in Kathmandu ging ik terug naar Bandipur om wat meer van Nepal te zien.

We zouden op Ajays scooter de hele toer maken. En als je denkt: honderden kilometers op een scooter? Ben je maf ofzo? Deze scooter had best wat power onder de zitting. Het is zeker geen stadsscootertje! Het is alleen wel een ding om urenlang achterop zo’n scooter te hangen. Zeker op de hobbelige wegen van Nepal. Je krijgt op den duur best last van je reet en je benen. Gelukkig had ik op bepaalde punten vroegtijdig om een pauze gevraagd, anders had ik het niet volgehouden.

Onze eerste stop was Chitwan. Chitwan is een gebied vlakbij de grens met India. Je kan er van alles zien, maar het hoogtepunt is een safari. We deden een jeep-safari. Mij werd van alles beloofd: olifanten, tijgers, neushoorns. Helaas hebben we niet alles gezien, maar helemaal tevergeefs was de safari niet. Ik kon gelijk even mijn nieuwe spiegelreflexcamera uitproberen. Het is wel een beetje een zoek-het-dier puzzel geworden helaas…

Na Chitwan zetten we koers richting het Begnasmeer, vlakbij Pokhara. Vooral een toeristische trekpleister voor Nepalezen, maar ik voelde me er ook prima thuis.

En we waren toch in de buurt, dus we reden verder naar Pokhara. Ook daar had ik nog een aantal belangrijke points of interest laten liggen. Blijkbaar kan je daar lekker chillen aan het Fewameer, kan je de tempel bezoeken in het midden van dat meer. (De hele wijk daar heet Lakeside, dus ik had het ook wel kunnen verwachten..) Je kan nog een tempel bezoeken aan de andere kant van het meer, op een heuvel. En nog verder omhoog kom je bij een nieuwgebouwd enorm standbeeld van Shiva (één van de vele Hindu goden).

Ondertussen deden we ons te goed aan lokale Nepalese cultuur en cuisine. Dan is het toch handig om een local aan je zijde te hebben. Anders had ik al die plekken nooit bezocht. En ook het nachtleven in Pokhara mocht niet ontbreken. Oja, en we moesten een keer bubble tea proberen, want dat schijnt een dingetje te zijn in Nepal.

En zomaar hadden we er allebei een vriend bij. En zomaar had ik weer zin om de rest van mijn jaar reizen af te maken. En zomaar was ik verliefd geworden op Nepal. Niet per se op de bergen, maar op het hele land, de mensen, alles.

De rit terug naar Bandipur bedroeg 3 uur en, zoals ik al had verwacht, was dat véél te lang om achterop een scooter te zitten. Pff, wat was ik blij dat we er eindelijk waren!

En dat was onze toer. We zouden samen naar Delhi vliegen. Ik omdat ik naar India door zou, hij omdat hij een werkvisum voor Polen moest aanvragen. Wat ik nog niet wist was dat Nepal nog niet klaar met mij was. Maar dat is een verhaal voor de volgende keer!