Een nieuw begin in Goa

Eindelijk was het zover: India! Ik zette koers naar Goa om daar oud & nieuw te vieren. Ja, ik loop een maand achter met mijn blogs, maar dat ga ik nu grotendeels inhalen, want ik verbleef maar liefst twee en een half week in Goa. Met ups en downs. En daar ga ik alles over vertellen!

Maar eerst de reis naar India. Ik vloog eerst naar Mumbai en daarna met een binnenlandse vlucht naar Goa. Waar ik in Mumbai pas achter kwam was dat we dat laatste stukje met zo’n geweldig propellervliegtuig moesten doen. De vlucht was een uur vertraagd, dus ik hoopte dat mijn geboekte taxi er nog zou zijn in Goa. Gelukkig was die daar nog. En ik hoopte dat ik nog zo laat kon inchecken bij mijn hostel. Gelukkig kon ik dat ook nog. Zo zie je maar: uiteindelijk komt alles goed!

Party!

Goa is een staat in India en het staat bekend om de feestcultuur. Althans onder toeristen. Gelukkig was dat in het zuiden van Goa, waar ik verbleef, wat minder, dus ik kon lekker relaxed genieten van het strand. Zo lopend over het strand in mijn zwembroek en af en toe een duik nemend in de zee, had ik nauwelijks door dat het de laatste dagen van het jaar waren. Maar ik genoot er niet minder om! Lekker aan het strand en tussen de middag even lunchen met een Corona-biertje erbij. Ik kan geen betere manier verzinnen om het jaar uit te zitten! Ik miste alleen wel de oliebollen…

Oud & nieuw zelf was niet bijzonder spectaculair, maar het was wel heel gezellig op het strand. Overal mensen en overal strandtentjes met allemaal hun eigen feestje. Om vijf voor twaalf holde ik met een gast die ik om tien voor twaalf had ontmoet het strand op om het nieuwe jaar in te luiden. Nou en dat was het dan. Vuurwerk kijken en terug naar mijn hostel. Daar nog één drankje gedaan en toen op bed. De volgende ochtend in ieder geval geen kater.

Ik had voor nieuwjaarsdag nog gepland om uit te brakken, dus ik zou 2 januari verder reizen. Maar ik had nog even helemaal geen behoefte om verder India in te reizen, dus ik boekte nog een ander hostel in de buurt voor twee nachten.

Maar toen…

De dag dat ik zou uitchecken had ik ongelofelijk last van mijn been. Alsof ik een kuitspier had verrekt, maar dan erger. Ik strompelde met een wandelstok ter ondersteuning naar de receptie om te vragen of ik nog een nachtje langer kon blijven, want reizen en zeker met een rugtas van 20kg ging zo natuurlijk niet. Dat kon gelukkig. En zo zijn die wandelstokken uit Nepal toch nog ergens goed voor geweest.

Dag 2, de pijn werd niet veel minder. Nog een nachtje verlengen. Dag 3. Iets minder pijn, wel ineens zwelling. Kon ik misschien het hele weekend nog blijven anders? Ja dat kon wel. En of er ook een dokter in de buurt was, want ik vertrouwde het toch niet helemaal. Ja, er was een ‘state hospital’ in de buurt. Daar kon je gratis een checkup krijgen.

Dus ik naar het ziekenhuis. De dokter daar maakte zich ernstig zorgen over de zwelling en de roodheid die in drie dagen zo hevig was geworden. Ik kreeg direct een bloedtest en er werd direct een infuus aangelegd. Ik kreeg antivirus ingespoten en ook maar een tetanusprik voor de zekerheid.

Wat?! Ik ging erheen met het idee dat ik wat pilletjes mee zou krijgen en binnen een uur weer buiten zou staan…

En toen met de ambulance naar een ander ‘state hospital’, een uur rijden. Want daar zouden ze me beter kunnen helpen. Ik werd van hot naar her gereden in de ambulance en in een rolstoel (want lopen ging niet) en niemand vertelde me waar ik aan toe was. Uiteindelijk lag ik in een ziekenhuisbed en na nog een uur wachten kwam er eindelijk een zuster met wat injecties en een infuuszak. Als ik niet had gevraagd wat dat allemaal was en waar dat voor nodig was, had ze het zo ingespoten en aangelegd. Man, ze mogen echt wat aan hun communicatie doen daar!

Het bleek dus antibiotica te zijn tegen een infectie aan mijn been (cellulitis bleek later) en een middel tegen de zwelling. Uiteindelijk heb ik drie nachten doorgebracht in het ziekenhuis met regelmatig spuitjes in mijn infuus, voordat de zwelling genoeg was afgenomen dat ik naar huis gestuurd kon worden. Nog een antibioticakuurtje mee voor ‘thuis’ en ik moest nog een week rust nemen.

Of ik nog een week kon blijven in het hostel. Ja tuurlijk, waarom niet? Wel lekker flexibel! Dus nog een week uit de running. Het mooie was wel; omdat ik in een staatsziekenhuis verbleef hoefde ik feitelijk niks te betalen, want dat werd allemaal betaald door de overheid. Mooi systeem! Vooral voor de mensen die geen zorg kunnen betalen is dat een uitkomst. Ik betaalde alleen bij binnenkomst een paar roepies en ik moest medicijnen halen bij de drogist voor iets van €3 aan roepies. Ik heb nog even getwijfeld of ik zat zou declareren bij mijn zorgverzekeraar 😂

Een week niks doen

Dus ik zou nog twee nachten in Goa blijven, dat werden bijna twee weken. En ondertussen kon ik niks anders dan een beetje rondhangen bij het hostel. En ik mocht geeneens drank hebben om de ellende weg te drinken (vanwege de antibiotica). Ach, zo kon ik mooi nog wat werk doen. En ondertussen heb ik mezelf leren schaken met een app op mijn telefoon (Chess.com, aanrader!). Ik had toch geen zak te doen. Dus dankzij mijn cellulitis kan ik jullie nu allemaal inmaken met schaken! Elk nadeel heb z’n voordeel. En nog een voordeel: naast het hostel zat een vegan restaurant. Dat stukje mocht ik nog net lopen van de dokter (vond ik).

Mijn laatste avond sloot ik af met een biertje of twee, dat ging er wel in na anderhalf week droog staan. En toen was het toch echt tijd om door te reizen. En toch kijk ik met plezier terug op Goa. Want het is daar superrelaxed, ik heb daar leuke mensen ontmoet en mijn (laatste) hostel was ook zeker een fijne plek om te verblijven. Voor wie dat ook wil: Rainbow Linings Hostel in Palolem. Aanrader! Ik hoop voor je dat je niet een week met een beenontsteking daar zit, maar gewoon lekker naar het strand kan!

En zo beleef je altijd weer wat. Reizen is gewoon één groot avontuur! Volgende stop: Coorg, het plaatsje Madikeri. To be continued…