Het lijkt erop dat hoe zuidelijker je komt in India, hoe lastiger het wordt om je te redden. Als je niet in een hotel of restaurant komt dat gericht is op (internationale) toeristen, kom je er pas echt achter wat de lokale gebruiken zijn.
Mijn plan was om via de punt van India te reizen en dan naar boven, naar Chennai. Dus ik had nog aardig wat afstand af te leggen vanaf Munnar. Eerst maar naar de punt van India, Kanyakumari. Weer een hele afstand en deze keer wou ik het wel in twee dagen doen. Het had misschien in één dag gekund, maar dan moest ik na 4 uur in de bus weer 6 uur in zo’n trein met harde banken zitten. No way!
Dus een tussenstop. En deze was in Kottayam. Geen enkele westerse toerist doet Kottayam aan (want er valt verder niks te beleven), dus ik was de enige witte jongen daar. Nog geen probleem, want het hotelpersoneel was heel erg ‘at your service’. Voor een nachtje was het daar prima uit te houden.
Vervolgens de trein naar Kanyakumari. Voor de verandering kwam ik een keer bij daglicht aan met de trein! Het inchecken en alles ging allemaal voorspoedig. De tuktukchauffeur wist direct waar mijn hotel was toen ik de naam noemde. Dat is meestal ook wel anders.
Maar dan komt het eten. Of liever het uit eten gaan. Ik was vooralsnog gewend aan de volgende volgorde van handelen:
- Je gaat ergens aan een tafeltje zitten.
- De ober komt naar je toe met een menu.
- Na lang wikken en wegen maak je een keuze uit het menu.
- Je vertelt de ober wat je wilt, de ober zegt dat dát gerecht nou net niet beschikbaar is, je vraagt wat ze dan wél hebben, doe mij dat dan maar en doe er ook maar wat te drinken bij.
- De ober geeft de bestelling door aan de keuken.
- Een klein halfuurtje later staat het bestelde gerecht voor je neus.
Niet in Zuid-India. Met vallen en opstaan ben ik erachter gekomen dat het zo werkt:
- Je loopt bij binnenkomst naar degene die daar lijkt te werken.
- Je zegt wat je wil hebben. Nee, je krijgt geen menu, maar iedereen maakt dezelfde 5 gerechten, dus zeg gewoon wat je wil.
- Je wast je handen en gaat zitten.
- 5 minuten later krijg je je bestelling.
Op zich geen probleem, als je weet wat je moet bestellen. Maar dat weet ik nooit. Dus de eerste dag heb ik twee keer biryani gegeten. En de tweede dag nog een keer biryani. Nu houd ik enorm van biryani, maar drie keer achter elkaar is een beetje teveel van het goeie. Ondertussen kon ik wel mooi oefenen met het eten met mijn handen (ja dat zoen ze in India ook). En je krijgt alles geserveerd op een bananenblad, hoe exotisch wil je het hebben!
Maar goed, zo verliep de communicatie tussen mij en de Indiërs wat stroef. Maar ze hoeven ook niet te rekenen met buitenlanders, want die komen daar niet. Ik ben welgeteld 9 witte mensen tegengekomen. Benevens heeeel veeel Indiërs.
Wat valt er te beleven in Kanyakumari?
Kanyakumari is het zuidelijkste puntje van het Indiase vaste land. Dus dat is al een point of interest op zich. Hier komen drie zeeën bij elkaar: de Arabische zee (in het westen), de Indische oceaan (in het zuiden) en de golf van Mannar (in het oosten). Met een veerboot kan je nog naar de Vivekananda Rock Memorial. Dat is vernoemd naar Swami Vivekananda, een inspirerend figuur voor Hindoes. Blijkbaar had hij op deze rots tijdens een meditatie een helder moment en bracht hij allemaal nieuwe ideeën het hindoeïsme binnen. Je moet alleen wel twee uur in de rij staan voor de veerboot. Eerst een uur voor de kaartverkoop en dan nog een uur voor de boot zelf. Of dat het nou waard was… Ach, ik heb in ieder geval de middag gevuld.
Aan het eind van de middag zou ik nog even de zonsondergang zien aan de andere kant van het stadje. Want dat moest heel bijzonder zijn. Het was vast heel bijzonder geweest als het helder was geweest aan de horizon, maar dat was het niet. Dus ik zag de zonder achter de wolken verdwijnen en op den duur werd het donker.
De derde dag besloot ik wat meer het stadje in te trekken en de architectuur te bewonderen. Want die is anders dan wat ik tot dan toe gewend was. Maar wel een leuke bouwstijl en op z’n Indiaas natuurlijk heel kleurrijk!
En zo vond ik nog ‘The shrine of our lady of ransom’. Eerst dacht ik dat ik las: ‘our lady of random’ en dat leek me wel heel willekeurig. Maar ransom (losgeld) vond ik inderdaad wat logischer.
Genaaid
Op de dag dat ik zou vertrekken werd ik ’s ochtends nog aangesproken door een tuktukchauffeur. Hij kon me een rondleiding geven door de prachtige natuur in de omgeving. Waar precies kon ik niet helemaal duidelijk krijgen, want zo goed was zijn Engels dan ook weer niet. En het zou maar 2 uur duren en het zou me maar 2000 roepies kosten. Ik dacht: doen! Kan nog mooi voordat mijn bus vertrekt. Van tevoren uitchecken uit mijn hotel (gelukkig, bleek achteraf), tassen achter in de tuktuk en gaan.
Wat bleek was dat de heenreis 2 uur was, dat ik ter plekke op een rondvaartboot kon stappen en die zou mij een toer van 2 uur geven. En daarna moesten we nog 2 uur terug. En de rondvaart? Die mocht ik natuurlijk zelf nog betalen á 6000 roepies. Was de chauffeur even vergeten te vermelden. Maar ja, nee zeggen kon ook niet nu hij me 2 uur daarheen gereden had. En zo verliep de communicatie tussen mij en de Indiërs wat stroef. Hoewel de tocht wel prachtig was voelde ik me toch enorm genaaid (het was ineens een hele dure middag geworden en ik had mijn bus gemist), dus dat drukte toch een beetje een negatieve stempel op mijn ervaring.
Uiteindelijk was hij wel zo aardig om mij naar het busstation te brengen en me te helpen een bus te vinden naar Madurai (waar ik naartoe moest). En ik was nog zo aardig om hem een fooi te geven van 10%. Waarop hij reageerde met: ’As you wish. Sommige mensen geven me 500 extra…’ Ik dacht: ja, het is goed met jou. 10% is normaal, en jij hebt me best wel een beetje genaaid. Die andere 300 houd ik mooi in mijn zak.
Dus ja, met gemengde gevoelens verliet ik Kanyakumari. Het was nog even wennen aan de Zuid-Indiase cultuur. Maar wel weer een ervaring rijker!
Next up: Madurai!
Het leven en dus ook jouw trip zijn niet altijd maakbaar. Blijkbaar. Maar wel verrassend