Heimförin

Het zit erop. Ik had me zoveel voorgenomen. Een jaar reizen. Helemaal naar Vietnam. En misschien nog verder. Een jaar lang vrij en onbezorgd leven. Zo weinig mogelijk vliegen en zoveel mogelijk over land. Volledig vegan eten op reis. Zoveel dingen waar niks van terecht is gekomen.

Toch ook zoveel waar wel wat van terecht is gekomen. Ik heb de boel de boel gelaten in Nederland. Ik ben oostelijker, westelijker, noordelijker en zuidelijker gekomen dan ik ooit ben geweest. Ik heb geproefd aan verschillende culturen, natuur en religies. Ik heb ervaringen opgedaan, mensen ontmoet, vrienden gemaakt. Ik heb (te) gekke dingen gedaan; gedoken, geparaglided, gemediteerd, mijn poten open gehaald aan van alles en nog wat, een halve week in een Indiaas ziekenhuis gelegen. Ik heb hitte doorstaan en kou. Mijn conditie op de proef gesteld en meer nog mijn geestelijke uithoudingsvermogen. Je zou haast zeggen dat ik daardoor een ander mens ben geworden. En misschien ben ik dat ook wel. Maar ik heb het zelf niet door, misschien omdat het geleidelijk gebeurt. Als er iets veranderd is, dan is het dat ik meer in vrede met mezelf ben. Ik ben wie ik ben (niet een referentie naar JHWH), ik vind leuk wat ik leuk vind en ik kan niet uitstaan wat ik niet kan uitstaan. En daar heb ik ook mee leren leven.

Als mijn persoonlijke ontwikkeling je geen reet kan schelen, mag je doorscrollen naar het muziekfilmpje onderaan de blog, erg de moeite waard.

Als je wel benieuwd bent, laat ik eens wat vertellen over waar ik me allemaal op bezonnen heb tijdens mijn reis. Ik noem het bezinning, alsof zo’n reis heel veel met je doet en alsof het levensveranderend is. Ik vind het zelf wat meevallen. Toch een aantal gedachten…

Vegan

Mijn blog heet nog steeds ‘Vegan Nomade’. Het is me (bij lange na) niet gelukt om vegan te leven afgelopen maanden. Dat heeft een praktische reden, namelijk dat het niet overal even makkelijk is. Maar het heeft ook een andere reden. Ik denk niet dat het intrinsiek verkeerd is om dierlijke producten te gebruiken. Sommige culturen zijn ervan afhankelijk, sommige dieren eten andere dieren. Het is een ecocultuur waarin elk leven elk ander leven nodig heeft. Maar! Er is een verschil tussen af en toe wat dierlijks eten en de hele boel uitbuiten om elke dag vlees, kaas en melk etc. op tafel te hebben. Als ik terug ben in Nederland, wil ik toch weer zoveel mogelijk plantaardig eten, omdat dat voor mij veel beter aansluit bij liefde voor de schepping.

Geloof

Mooi bruggetje naar de volgende sectie. Ik ben met wel zo’n beetje elke grote religie ter wereld in aanraking geweest. Ik zal zeker nooit moslim worden, al is het alleen vanwege het feit dat die stomme moskeeën 5x per dag een oproep tot gebed doen. Dat dwingende karakter staat mij enorm tegen. Maar dat terzijde.

Ik wil over mijn eigen overtuiging niet langer spreken van religie, of zelfs maar van geloof. Die woorden geven voor mij het gevoel van een bepaald hokje van je leven. Vanuit welke overtuiging je leeft doordrenkt je hele leven. Maar als er één religie is waar ik me het meest thuis voel, dan is het wel het christendom. En daarom ben ik gaan lezen en luisteren.

James Tabor heeft mij (en vele anderen) online een ‘cursus’ gegeven over Markus, hoe je dat in zijn eigen context moet lezen en wat Markus ons eigenlijk te vertellen heeft. Waarschijnlijk dat als je Jezus wil volgen, dan je dan ook echt bereid moet zijn om je leven te geven. Voor de goede orde, dit is wat de inhoud is, niet per se iets waar ik achter sta. James heeft ook een boekje geschreven over het leven van Jezus en wat zijn boodschap eigenlijk was.

Van Richard Foster heb ik een boekje gelezen over het feest van discipline. Hoe het omgaan met God en het volgen van Jezus geen straf hoeft te zijn, maar juist heel bevrijdend kan zijn. Ik heb me over mijn principes heen gezet en een boek van C.S. Lewis gelezen, Het probleem van het lijden. Omdat ik daar voornamelijk in Cambodja tegenaan liep; waar was God dan ten tijde van de genocide?

Maar wat me het meest aangesporken heeft is een boek van Marianne Williamson, Terugkeer naar de Liefde. Hoewel je het wel met een flinke korrel zout moet nemen. Zij schrijft dat God liefde is en die liefde in ons gelegd heeft in de vorm van de Heilige Geest. Als we echt naar Gods wil willen leven en Gods koninkrijk op aarde willen zien, Zijn wil gedaan krijgen op aarde zoals ook in de hemel, zullen we, volgens Marianne, moeten leven vanuit die liefde. Niet vanuit de angst dat we ons leven verliezen, want dan doen we vanzelf egoïstische dingen om ons leven te behouden. Maar als we uit liefde leven, dan maken we de wereld een betere plek en leven we in vrijheid van die angst om ons leven te behouden. Ik luisterde nog een keer het lied ‘Us for them’ van Gungor, daarin staat de regel ‘prepare the way of the Lord’ (bereid de weg van de Heer). Wat als dat niet alleen aan Johannes de Doper toegeschreven was, maar aan ons allemaal? Wat als wij, door te leven vanuit liefde, ruim baan maken voor God en zijn koninkrijk? Tegelijk is het nog zo veel theorie en zo weinig praktijk. Als ik het dan heb over geloof, over levensovertuiging, dan is dat iets waar ik in geloof. In wil geloven. Uit wil leven. En nu de praktijk 😅

Dat dat de langste alinea is van deze blog, geeft wel aan dat het mij erg heeft bezig gehouden.

Werk

Wat wil ik nou met mijn leven? Ben ik het programmeren zat? Wil ik iets compleet anders gaan doen? Coachen? Biodivers gaan boeren? Een voedselbos beginnen? Op dit moment ben ik bezig een compiler te maken en ook nog een game engine. Tegelijk ben ik me aan het verdiepen in AI. Who am I fooling? Ik vind dit hartstikke leuk! Maar voor mijn werk moet er meer uitdaging in zitten en meer maatschappelijke relevantie. Terwijl ik in Cambodja zat heb ik online een aantal sollicitatiegesprekken gehad via Teams. En je wil niet weten hoe goed dat was voor mijn zelfvertrouwen. Ze wilden allemaal wel met mij in zee. Vonden dat ik een leuke persoonlijkheid had, goed uit de verf kwam. Ik heb niet bijzonder mijn best gedaan. Misschien straalde ik mijn nieuwverworven zelfverzekerdheid uit? Wie zal het zeggen? Maar ik heb er wel een nieuwe baan aan overgehouden. Ik ben wie ik ben en ik vind leuk wat ik leuk vind. En dat is priegelen met code. Daar heb ik eindelijk vrede mee. En zolang er niks beters op mijn pad komt zal ik dat blijven doen. Maar ik ga niet je computer fixen!

En nu?

Nu eerst weer aan de bak. Maar mijn voeten beginnen alweer te jeuken en als ik over een jaar (of wat) in Zuid-Amerika zit met een camperbusje, zou het me niks verbazen. Reizen met openbaar vervoer, afhankelijk te zijn van ho(s)tels, dat ga ik niet meer doen. Het reizen en nieuwe plekken ontdekken vind ik hartstikke leuk, maar als ik dat nog een keer ga doen, dan wel op een andere manier. Maar goed, ik heb nog even om daarover na te denken!

Heimwee

En met al die nieuwe inzichten ga ik terug naar huis. Het lied hieronder heet Breathe, de IJslandse versie (die veeeel mooier is, omdat het in het IJslands is) heet Heimþrá (heimwee). En omdat ik het refrein zo treffend vind, in letterlijke en figuurlijke zin, deel ik hem hieronder. Van mijn favoriete IJslandse artiest, Ásgeir.

And wherever I go, I’ll find my way home